Μάθαμε και εκπαιδευτήκαμε όλοι πολύ καλά για όλα όσα μελετάμε και προσπαθήσαμε για να πετύχουμε μέσα από τίτλους, επιτυχίες, κατορθώματα, θέσεις εργασίας, και με αυτό τον τρόπο να κερδίσουμε όσα δεν μπορούσαμε ή δεν ξέραμε με απλά λόγια να ζητήσουμε.
Την αγάπη, την κατανόηση, την φιλία, το χαμόγελο, το κράτημα του χεριού, την συγκίνηση, την αποδοχή.
Ψάχναμε αυτά τα τόσο απαραίτητα συναισθήματα, να τα βρούμε μέσα από λάθος δρόμους.
Ας αναρωτηθούμε τι είναι για εμάς πραγματικά όλα αυτά τα κατορθώματα, τι σημαίνει άραγε για εμάς η “επιτυχία” και πραγματικά σημαίνει επιτυχία για τον καθένα;
Μάθαμε να σχολούμαστε πολύ με όσα πετύχαμε κοινωνικά και θεωρήσαμε ότι ήταν αρκετά και για εμάς τους ίδιους, μέσα μας και για τη ζωή μας.
Μάθαμε πολύ καλά τον δρόμο της επαγγελματικής καταξίωσης, όχι όμως της αυτογνωσίας και της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Πως θα μπορέσουμε αλήθεια να εξελιχθούμε, όταν δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας;
Όταν δεν μάθαμε να ακούμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του;
Όταν δεν γνωρίζουμε πως να συνυπάρξουμε αληθινά και όχι κρυμμένοι πίσω από τις ταμπελίτσες στην άκρη ενός γραφείου;
Μάθαμε όλα τα άλλα εκτός από το να γνωρίσουμε εμάς.
Μπορούμε όμως να το πετύχουμε με θέληση για τη δική μας προσωπική εξέλιξη.
“Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Όχι μόνο εσύ κι εγώ, όλοι μας είμαστε κι αυτό είναι το πιο θλιβερό.
Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική.
Ξέρουμε απ’ έξω μαθηματικούς τύπους.
Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας.
Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Πολλά λέγονται σήμερα για το ότι τα παιδιά θα πρέπει να διδάσκονται από νωρίς για την αλληλεγγύη, την κατανόηση, τη συνύπαρξη, την ισότητα και όλες αυτές τις έννοιες για τις οποίες συζητάμε συνέχεια.
Αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι πρώτα θα πρέπει να μάθουμε για τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας.
Για τους δικούς μας φόβους, για τη μοναξιά μας, για το θυμό.
Είμαστε εγκαταλειμμένοι, ανίδεοι και θυμωμένοι μέσα στα ερείπια της φιλοδοξίας μας.
Το να βοηθήσεις ένα παιδί να αποκτήσει επίγνωση της ψυχής του ακούγεται σχεδόν ανήθικο.
Αλλά πώς είναι δυνατό να καταλάβεις τους άλλους, όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για τον εαυτό σου;”
Ingmar Bergman
Αγγελική Καβαλλιεράτου
Ψυχολόγος / Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
MSc Κλινική & Κοινοτική Ψυχολόγος
Μετ. Παιδοψυχολογίας & Ψυχολογίας Εφήβων
