Οι τραυματισμένοι άνθρωποι, κουβαλούν τόσα πολλά στις πλάτες τους.
Ο τρόπος που επικοινωνούν, όσα μοιράζονται, οι σκέψεις, οι απόψεις είναι τόσο επηρεασμένες από τα όσα έχουν βιώσει και έχουν αφήσει ανεξίτηλα χαραγμένο πάνω τους. Κουβαλάνε πολλά, έχουν υποστεί πολλά χτυπήματα και ενδεχομένως οι πληγές να είναι ακόμη εκεί ανοιχτές.
Το να κατηγορείς τους άλλους για όσα έχεις περάσει, είναι και ο εύκολος δρόμος.
Ο δύσκολος δρόμος, παραμένει άγνωστος για πολλούς ….
“Που ήμουν εγώ όταν γινόντουσαν όλα αυτά;”
“Ποιος ήταν ο ρόλος μου σε όλο αυτό;”
“Πως το διαχειριζόμουν;”
Το πιο συχνό που βλέπουμε γύρω μας είναι τραυματισμένοι άνθρωποι να κουβαλούν όλα τους τα βιώματα, να πορεύονται στη ζωή κρύβοντάς τα και προσποιούμενοι πως είναι όλα όμορφα και συνεχίζουν κάπως έτσι τη ζωή τους.
Συνήθως βρίσκουν και κάτι που κάνουν σε υπερβολικό βαθμό ώστε να καλύπτει το τεράστιο «κενό» που διαρκώς γιγαντώνεται, αλλά και ως ένας τρόπος να διαχειριστούν δυσκολίες. Αυτό μπορεί να είναι εφήμερες σχέσεις, υπερβολικές ώρες δουλειάς, ατέλειωτες ώρες γυμναστηρίου και πολλά άλλα. Είναι κάτι που δεν έχει «μορφή» αλλά το χρειάζονται για να μπορούν κάπου να καταφύγουν, για να νιώσουν καλά, να νιώσουν ότι υπάρχουν.
Η άλλη περίπτωση των ανθρώπων που κουβαλούν τόσα πολλά;
Ψάχνουν μανιωδώς κάποιον να τα ακουμπήσουν όλα αυτά. Θεωρούν τον εαυτό τους σωστό, θύμα των λάθος επιλογών και των λάθος ανθρώπων. Αυτών των ανθρώπων που κάποτε ήταν πολύ σημαντικοί για αυτούς.
Και για όσα έχουν βιώσει; Ευθύνη άλλων!
Ψάχνοντας όμως τον άνθρωπο που θα καταφέρουν να «ακουμπήσουν», όλα όσα έχουν βιώσει, τότε συμβαίνουν δυο πράγματα:
-Είτε από την μεγάλη τους ανασφάλεια ότι θα τους απογοητεύσουν και άλλοι άνθρωποι με τον τρόπο που συμπεριφέρονται προκαλούν καταστάσεις έντονες, που έχουν ως στόχο για να αποφύγουν την απόρριψη, τελικά την δημιουργούν μόνοι τους. Αυτό που αποκαλούμε στην θεραπεία “αυτοεκπληρούμενη προφητεία”.
Έτσι λοιπόν θεωρούν πως προλαβαίνουν τις καταστάσεις που μελλοντικά θα τους απογοήτευσαν και «φυλάγονται». Θεωρούν πως είδαν νωρίς ότι θα τους πλήγωνε και κατάφεραν να φύγουν πριν συμβεί.
Έτσι όμως ξεκινά ένας δρόμος που δεν θα καταλήξει πουθενά και πάντα θα έρχονται αντιμέτωποι με αυτό που προσπαθούν να αποφύγουν.
-Η άλλη περίπτωση; Να βρουν έναν άνθρωπο που θεωρούν «ασφαλή» για τα δικά τους δεδομένα και από την ανάγκη τους να δεθούν και να μείνουν εκεί, μόλις καταφέρουν να νιώσουν ασφάλεια «ακουμπάνε» όσα κουβαλούν.
Πως γίνεται αυτό; Τότε εκφράζουν απόλυτες απόψεις που τις έχουν δημιουργήσει έπειτα από τις εμπειρίες τους, προσέχουν θεωρώντας πως προστατεύουν τον εαυτό τους από κινδύνους που δεν υπάρχουν, κάνουν ερμηνείες και βάζουν συμπεράσματα σύμφωνα με τις απόψεις τους οι οποίες ακουμπούν πάνω στα τραύματά τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, συντηρούν τα τραύματά τους και δεν θέλουν να τα αντιμετωπίσουν. Θεωρούν πως έτσι φυλάγονται και προστατεύονται. Όμως έτσι προδιαγράφουν και το μέλλον το οποίο θα είναι σύμφωνο με το παρελθόν τους.
Δεν το βλέπουν αυτό αλλά παραμένουν ουσιαστικά στάσιμοι. Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να αποδώσουμε αλλού τις ευθύνες και να μπούμε στην θέση του θύματος. Άλλωστε, αυτή η θέση απαιτεί από τους άλλους αγάπη, φροντίδα, στοργή και περίθαλψη.
Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Να βγάλουμε όσα υπάρχουν μέσα μας, να ξεσκεπάσουμε τα τραύματα μας και να τα βοηθήσουμε να επουλωθούν.
Όσο τα κλείνουμε δεν επουλώνονται, αλλά είναι πάντοτε ανοιχτές πληγές και μένουν εκεί.
Και σύμφωνα και με την ιατρική, οποίος κρατά το τραύμα του και δεν τα θεραπεύει, αυτό οδηγεί στο να “χάσει” το μέλος του σώματός του.
Αυτό συμβαίνει και με την ψυχή. Όσο κρατάμε εκεί τα τραύματα, τα σκεπάζουμε και τα κουκουλώνουμε θεωρώντας πως αυτό μας βοηθά ώστε να πάμε παρακάτω όσο το δυνατό πιο ανώδυνα, πρέπει να σκεφτούμε πως τα τραύματα μένουν εκεί, δεν θεραπεύτηκαν ποτέ και όσο μένουν εκεί, εμείς θα μένουμε στάσιμοι.
Ας θέσουμε ένα μεγάλο ερώτημα στο εαυτό μας.
Θέλουμε να νιώσουμε ουσιαστικά καλά;
Αν η απάντηση είναι ναι, ο μόνος δρόμος είναι να ξεσκεπάσουμε τα τραύματά μας και να τα θεραπεύσουμε.
Όλα όσα μας πλήγωσαν, παράπονα, δύσκολες καταστάσεις που έχουμε βιώσει, ελαττώματα και δικά μας λάθη. Όταν τα βγάλουμε όλα αυτά στην επιφάνεια και είμαστε έτοιμοι να τα εκφράσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε, τότε μόνο θα καταφέρουμε να δούμε και να βιώσουμε αλλιώς κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας.
Διότι όταν είμαστε εμείς καλά, τότε θα βρούμε και ίδιους ανθρώπους και έτσι θα προχωρήσουμε ουσιαστικά.
Αγγελική Καβαλλιεράτου
Ψυχολόγος / Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
MSc Κλινική & Κοινοτική Ψυχολόγος
Μετ. Παιδοψυχολογίας & Ψυχολογίας Εφήβων
